15 SMRTNIH GRIJEHA

 

15 SMRTNIH GRIJEHA

kojih Katolici moraju biti svjesni prilikom svojih ispovijedi

Sve teme su preuzete iz Svetog Pisma, Učiteljstva Crkve i svetaca (nisu moje)

Ovim nastavljam moj subotnji niz reprodukcija s moje izvorne stranice, Padre Peregrino (Otac Hodočasnik). Ovo je moj najčitaniji članak. Strani YouTuberi dali su botovima da to čitaju naglas na svojim kanalima otkako sam ga ja izvorno objavio (bez moje zasluge) s više od milijun pregleda. Ne trebam zasluge od njih (ili vas), ali želim da znate da nisam plagirao ono što je u prošlosti postalo viralno. Ja sam bio taj koji je napisao izvorni članak ovdje i ovdje ćemo to reproducirati riječ po riječ:

 

Dio I: Zašto nam je potrebna Ispovijed i što je smrtni grijeh?

Ako znate I. dio, možete prijeći na II.

Svi smo rođeni u istočnom grijehu, što znači status quo čak i najslađe dijete na zemlji prije krštenja ima prirodnu dobrotu, ali ne i nadnaravnu dobrotu. Ipak, Bog ima plan nadnaravnog blaženstva isplaniranog za to dijete na nebu i tijelom i dušom. Budući da nas preneseni istočni grijeh sve odvaja od Boga, bila je potrebna velika žrtva Bogočovjeka da se svaka osoba rođena u grijehu pomiri s Bogom [dakle svi rođeni, osim Adama i Eve koje je Bog stvorio i koji su krivi za Istočni grijeh], jer samo čista, besprijekorna i bezgranična žrtva može ublažiti beskrajnu uvredu protiv beskrajno dobrog Boga. Čovjeka, jer je potrebna ljudska žrtva stoga što “bez prolijevanja krvi nema oproštenja grijeha” (Hb 9:22). Dakle, jedino što nas grješnike može pomiriti s Bogom je Bogočovjek, Isus Krist na svom križu. Zasluge Njegove muke, smrti i uskrsnuća priopćene su prvo krštenjem (1 Pt 3,21), a kasnije ispovijedanjem stvarnih grijeha svećeniku (Iv 20,22-23).

Ako imamo milost da budemo kršteni kao bebe ili čak kao odrasli, tada smo stekli ono što se zove "milost posvećenja". Jedini način na koji Katolik može izgubiti milost posvećenja je počinivši smrtni grijeh. Svaki katolik na planeti je ili u posvećujućoj milosti ili smrtnom grijehu. Nema sive zone po ovom pitanju. Izuzetno je crno-bijelo: Ponovno, svaki kršteni Katolik na planeti je ili u posvetnoj milosti ili smrtnom grijehu. Oni koji umru u posvećujućoj milosti idu u raj, ili u raj preko čistilišta. Oni koji umru u smrtnom grijehu idu u pakao. Postoje mnogi grijesi poput ubojstva ili zlostavljanja djece za koje većina katolika zna da su smrtni grijesi. Ali Pape, sveci, Biblija i Učiteljstvo su božanska objava koja vrlo jasno pokazuje da većina modernih katolika propušta određene velike smrtne grijehe u svojim ispovijedima. Ispod sam naveo 15 najčešće "propuštenih" smrtnih grijeha, ne nužno prema težini. Počinjem sa seksualnim grijesima ne zato što su najupadljiviji, nego jednostavno da ih prvo maknem s puta. (Zapravo mrzim pisati ovakve postove na blogu, ali kako ne brinuti za toliko izgubljenih Katolika.)

Što je laki, a što smrtni grijeh? 1. Ivanova 5 pravi razliku između lakog i smrtnog grijeha: "Svaka je nepravda grijeh, a postoji grijeh na smrt" (1. Iv 5,17). Laki grijeh je manji grijeh koji se može osloboditi prošenjem Božjeg oprosta i moljenjem molitve Oče naš (slično načinu na koji protestanti tvrde da smo oslobođeni grijeha općenito, jer ne prave razliku između lakih i smrtnih grijeha, iako je to izričito u Svetom pismu!). Smrtni grijeh, međutim, izbacuje Presveto Trojstvo iz naše duše i jedini način da ponovno steknemo Isusovo prijateljstvo jest ispovijed kod svećenika (Iv 20,23). Što predstavlja smrtni grijeh? Prvo, teška djela, ali “osim teških stvari, potrebna je i puna svijest o težini stvari, zajedno s namjernom voljom da se počini grijeh.” (Katekizam svetog Pija X.). Sada, većina naglaska tijekom proteklih 50-70 godina stavljena je na subjektivna dva dijela te gornje definicije. Ali čak i novi Katekizam Katoličke Crkve kaže o pobjedivom (lijenom) neznanju da se "ovo neznanje često može pripisati osobnoj odgovornosti. To je slučaj kada se čovjek 'malo trudi otkriti što je istinito i dobro, ili kada je savjest postupno gotovo zaslijepljena navikom činjenja grijeha.' U takvim slučajevima, osoba je kriva za zlo koje počini."-(KKC 1790-1791). Drugim riječima, ako čitate ovaj post na blogu, odgovorni ste za poznavanje niže navedenih 15 grijeha.

Čak i ako sada prestanete čitati, i dalje ste odgovorni pred Bogom.

Međutim, dobra vijest je da ćete uz opću ispovijed (životnu ispovijed) svih svojih grijeha izaći iz ispovjedaonice čisti i snažni poput djeteta na dan krštenja. I osjetit ćete to — odmah. Jedina stvar koja je veća od vaše sposobnosti da griješite je sposobnost vašeg Nebeskog Oca da vam oprosti, stoga vam obećavam da je Bog dovoljno moćan da oprosti čak i najteže ili najneugodnije grijehe koje uz iskreno kajanje priznate. Mi svećenici smo ih sve već čuli, pa nas je nemoguće šokirati. Nećemo biti zli prema vama. Ispovijed se može činiti teškom, ali razmislite o zamjeni: mijenjate 10 minuta sramote za vječnost u Paklu što je Gospodin Isus platio mučenjem 17 sati za vas od Maslinskog vrta do Kaifine kuće do bičevanja do križa. Zasluge Njegove smrti za vas priopćene su krštenjem i ispovijedi. To je kompromis: da je Isus Krist platio kaznu za sve niže navedene grijehe. Takvo je Njegovo beskrajno milosrđe. Dakle, samo ispovjedite dolje navedene grijehe solidnom svećeniku (naime, koji će poštovati vašu savjest) i osjetit ćete skidanje težine svijeta sa svojih ramena. Samo vjerujte crkvenim svecima i liječnicima koje citiram u nastavku o tome što je smrtni naspram lakog grijeha. Ako imate bilo koji od sljedećih grijeha na svom srcu, trebate ga ispovjediti (s brojem, čak i ako mu broj možete samo procijeniti) kako biste izbjegli paklenu vatru i vječni gubitak Boga.

 

Dio II: 15 smrtnih grijeha koje katolici često ne poimaju u njihovim ispovijestima

1. Kontracepcija, IVF i pobačaj. 

Većina čitatelja ovdje zna da je abortus ubojstvo. Ali mnogi katolici ne znaju da je antikoncepcija (u braku ili izvan braka) smrtni grijeh. I sterilizacija (muškarca ili žene) i/ili kondom (muški ili ženski) je smrtni grijeh. To se mora ispovjediti da bi se ušlo u posvetnu milost. Ali postoji gori antikoncepcijski grijeh čak i od kondoma ili sterilizacije u braku. Mnogi katolici ne znaju da oralna kontracepcija i spirala pola vremena djeluju kao antikoncepcijsko sredstvo, a pola vremena kao abortiv. Objasnio sam lijek za to u ovom podcastu ovdje. To znači da bi katolkinje na piluli (i muškarci koji spavaju s njima) trebali priznati tu svoju žalost ne samo zbog smrtnog grijeha antikoncepcije u braku, već i zbog toga što su ubili vlastitu djecu korištenjem pilule, injekcije ili implantata za kontrolu rađanja u ruci. Svi ovi OC-i su kemijski povezani da prvo zaustave ovulaciju, a zatim, da podupru čin, onda skinu nutarnju sluznicu maternice kako bi time izbacili novonastale pojedince (vašu djecu!) u zahod. Kao što većina čitatelja zna, izvantjelesna oplodnja zahtijeva da žrtvujete prosječno 20 vlastite djece putem "reduciranja embrija" i "zamrzavanja" kako biste rodili otprilike dvoje od njih. Dakle, IVF doslovno ubija i zamrzava mnogo vaše djece kako biste rodili nekoliko njih za sebe. Bog ipak može oprostiti ubojstvo djece. Ako čak i svećenik ovako žestok poput mene neće vrištati ni na koga u ispovjedaonici zbog ovog grijeha, onda neće ni bilo koji drugi svećenik. Ali priznaj, ispovijedi, čak i ako ti prije nisi bio svjestan toga grijeha.

2. Masturbacija i/ili pornografija, prije braka ili unutar braka. 

Neki su sveci istaknuli da su grijesi koji su iziskivali fizičku smrt u Starom zavjetu (judaizam) često grijesi koji su uzrokovali duhovnu smrt u Novom zavjetu (katolicizam). Bog izravno ubija samo nekoliko ljudi u Starom zavjetu, a Onan je jedan od njih: "Ali Onan je znao da potomstvo neće biti njegovo. Pa kad god bi otišao ženi svoga brata, protratio bi sjeme na zemlju, da ne da podari potomstvo svome bratu, a ono što je učinio bilo je zlo u očima Gospodnjim, pa je i njega ubio.” (Post 38,9-10). Dakle, sterilizacija i masturbacija te korištenje kondoma je smrtni grijeh čak i kada se ne koristi pornografija. Što kažete na pornografiju bez masturbacije? I ovo je smrtni grijeh budući da je Isus rekao: “Ali ja vam kažem da je svaki koji pogleda ženu s pohotom već učinio preljub s njom u srcu.” (Mt 5,28). U tom smislu, samo požuda za ženom ili muškarcem na ulici može biti smrtni grijeh, ali na sreću sveti Franjo Saleški (crkveni doktor) daje nam neke parametre da znamo jesmo li pristali na takva iskušenja: ¹

3. Neskromnost, uključujući nošenje tajica i kratkih hlačica.

Ovdje bih mogao citirati bezbroj svetaca, ali najsažetiji opis je ono što je Majka Božja rekla u Fatimi: “Uvest će se određene mode koje će jako vrijeđati našeg Gospodina.”—Naša ​​Gospa od Fatime, 1917. Kakva je to određena moda? Ako ne tajice i kratke hlačice, što onda? Čudno, mnoge katolkinje znaju ovaj citat iz Fatime, ali ga primjenjuju samo na žene koje nose manje nego one same. Dame, kada čujete citat Gospe Fatimske da će vas određena moda odvesti (i muškarce koji vas gledaju) u pakao, zamišljate li neko imaginarno vrijeme u 3022. godini kada će neka moda postati gora od tajica i kratkih hlačica? Što bi moglo otkriti više od nečega što pokazuje svaki kutak i pukotinu ispod vašeg struka? Kakva bi to čarobna odjeća mogla biti gora od toga? Nema ništa. Umjesto toga, dopustite mi da vas uvjerim: Majka Božja je mislila da će vas kratke hlačice, tajice i bikiniji odvesti u pakao, uključujući i dopuštanje vašim djevojčicama da nose tajice. Ako nosite ove stvari na Misi, trebali biste također priznati svetogrđe. Ili, ako ne vjerujete mojem tumačenju Marijinih riječi, samo izvolite. Nosite ga i pustite svoje kćeri da šepure u markiranim kratkim hlačicama i tajicama. Ali mogu li predložiti Pascalovu okladu za ovo: Ako je vaš župnik u pravu i Fr. Nix griješi u svojoj interpretaciji Fatime, onda je najviše što ste izgubili malo "utjehe" u izbjegavanju tajica jer ste meni vjerovali u pogrešno stanje. Ali ako je fr. Nix u pravu u svom tumačenju (da Marija nije mislila ništa gore od tajica i kratkih hlačica) onda samo meditirajte o svojih prvih 15 sekundi u paklu. Kako fr. Z kaže, samo meditiraj o svojih prvih 15 sekundi u paklu. Meditirajte na tu peć od 7000 stupnjeva petnaest sekundi i spoznaju da ste upravo izgubili Boga zauvijek jer ste mislili da su tajice (opet, koje pokazuju svaki kutak i pukotinu vašeg donjeg dijela svakom čovjeku oko vas) odvele vas i bezbrojne muškarce u pakao zbog "udobnosti". Koristim li strah od pakla kako bih te naveo da prestaneš nositi tajice i kratke hlačice? Dakako, da, koristim.

4. Prije braka, ljubavne veze ili bilo čega strastvenijeg od toga. 

Sveti Toma Akvinski piše: "Odgovaram da se za neku stvar kaže da je smrtno djelo. Čovjek može griješiti na dva načina. Prvo, zbog svoje vrste, a na taj način poljubac, milovanje ili dodir ne podrazumijevaju, po svojoj prirodi, smrtni grijeh, jer je moguće činiti takve stvari bez požudnog užitka, bilo kao običaj nečije zemlje, ili zbog neke obveze ili razumnog razloga. Drugo, nešto se kaže biti smrtni grijeh zbog svog uzroka: tako onaj koji daje milostinju, kako bi nekoga naveo na krivovjerje, smrtno griješi zbog njegove pokvarene namjere (FS, Q[74], A[8]), da je smrtni grijeh ne samo pristati na čin, već i na uživanje u smrtnom grijehu. Stoga je blud smrtni grijeh, a mnogo više od te požude, slijedi da je u takvim sličnim grijesima ne samo pristanak na čin, nego i pristanak na užitak smrtni grijeh. Posljedično, kada se ovi poljupci i milovanja rade za ovo zadovoljstvo, slijedi da su oni smrtni grijesi, i samo se na taj način za njih kaže da su požuda. Stoga, u onoj mjeri u kojoj su pohotni, oni su smrtni grijesi…”—ST II.II.154.4 c

5. U braku sve neprirodno. 

Dva najveća moralna teologa Crkve, Sveti Toma Akvinski i sveti Alfons Ligouri uče da je analni seks u braku smrtni grijeh. Čak je Catholic Answers jednom imao članak objašnjavajući da je svaki oblik oralnog seksa koji se temelji na umetanju smrtni grijeh - čak i u braku. Ako priznate ovaj grijeh, očekujte da će mnogi župnici reći: "To nije grijeh." Tada ćete reći: "Ali i sveti Toma Akvinski i sveti Alfonz Liguori kažu da je to smrtni grijeh." Tada će vaš župnik vjerojatno reći: “Ali oni nisu nepogrješivi.” Ovo otkriva njegov potpuni nedostatak razumijevanja Božanske objave – da su ex-cathedra izjava mnogo više od nepogrešivosti u Katoličkoj Crkvi. Nemam vremena svakih šest godina opet iznova opisivati nekom svećeniku u postu na blogu o smrtnim grijesima i tome kako se stotine papa slažu s ta dva sveca, pa vas molim da samo odete do tradicionalnog svećenika koji to zna...ili...izvucite omiljenu rečenicu modernističkog svećenika: "Molim vas, poštujte moju savjest kada ovo priznajem!" ²

6. Homoseksualni činovi. 

Svi spolni grijesi (heteroseksualni ili homoseksualni) su smrtni grijesi ako su počinjeni uz pristanak. Ali homoseksualni grijesi nisu samo pod kategorijom smrtnih, već i pod kategorijom smrtnih PLUS grijeha za koje se kaže da vape Bogu za osvetom. To znači da je sodomija jedan od četiri najgora smrtna grijeha koje možete počiniti. Nema ništa loše u istospolnom prijateljstvu, ali nabijanje penisa u anus je prljavo, zlo i nasilno. To je sodomija. Znam da neki svećenici vani čine sodomiju, a drugi svećenici vani ne čine sodomiju, ali slave one koji je čine. Dopustite mi da budem vrlo otvoren za dobrobit vaše duše: Ako činite homoseksualne grijehe, a ne pokajete se, ne ispovjedite ih i ne date sve od sebe da prestanete, otići ćete u pakao zauvijek. Žao mi je što sam otvoren, ali ovo govorim jer vas volim i stvarno vjerujem da Bog može svima oprostiti grijehe. Svi znaju da je Bog milosrdan, ali je također dovoljno moćan da oprosti takve prljave grijehe i čovjeka učini ponovno čistim. Samo poslušajte mog prijatelja Josepha Sciambru u našem intervjuu ovdje ili ovdje.

7. Kronični neuspjeh katehiziranja svoje djece. 

Mnoge dobre majke i očevi povremeno propuste neke katehetske sate za svoju djecu, a to nije velika stvar. Zato kažem da je smrtni grijeh samo ako ste imali kronični (životni) neuspjeh u katehizaciji vaše djece. Dakle, ako ne naučite katoličku Vjeru i ne naučite svoju djecu katoličkoj Vjeri (a ne mislim samo na nedjeljnu Misu, nego mislim na puninu katoličke vjere), onda je to smrtni grijeh. To je posebno usmjereno na biološke očeve i svećenike, jer ste pozvani biti glavni katehizeti svojih obitelji i stada. Vidite, ništa od ovoga nije legalizam. Sve se svodi na ljubav: “Ako me ljubite, zapovijedi ćete moje držati” (Iv 14,15). Kako vaša djeca mogu upoznati Isusa ako ih ne naučite kako moliti, meditirati i moliti Krunicu? Krunica, kada se pravilno moli, uistinu nas upoznaje s Isusom Kristom, tako da vaša djeca nikada neće čuti ovo od našeg Gospodina na kraju svog života: "Neće svatko tko mi govori: 'Gospodine, Gospodine' ući u kraljevstvo nebesko, nego onaj koji vrši volju Oca mojega koji je na nebesima. U onaj dan mnogi će mi reći: 'Gospodine, Gospodine, nismo li u tvoje ime prorokovali i tvojim izgonili zloduhe i činiti mnoga čudesa u tvoje ime?’ I tada ću im kazati: ‘Nikada vas nisam poznavao, odstupite od mene, činitelji bezakonja’” (Mt 7,21-23).

8. Jako naštetiti nečijem ugledu. 

Sveti Ignacije Loyolski piše: “Ako razotkrijem tuđi skriveni smrtni grijeh, smrtno griješim. Ako razotkrijem skriveni laki grijeh, lako griješim; ako je njegov nedostatak, ja ispoljavam svoj." To znači da ako ogovaram da je moj susjed počinio preljub, to me stavlja u smrtni grijeh, jer sam otkrio skriveni smrtni grijeh, ali ključno za ovu frazu je riječ "skriveni", jer ako otkrijete, na primjer, da vaša majka više ne ide na misu ili da je vaš otac napustio Katoličku Crkvu, to su javni smrtni grijesi. Nadalje, ne da se o tome treba puno govoriti, ali raspravljati o javnom smrtnom grijehu, recimo političara, što nije dobra praksa za katolika, to nije smrtni grijeh. Na primjer, ako vaš susjed seksualno zlostavlja svoju djecu, morate pozvati policiju. Nije grijeh razgovarati o tim stvarima, kada to mora biti zbog fizičke sigurnosti i vječnog spasenja drugih. Također izbjegavaj tračeve o smrtnim grijesima tipa: Toj djevojci na našem proučavanju Biblije stvarno su potrebne molitve jer neprestano koketira sa svećenikom.” Ponavljam riječi sv. Ignacija Loyolskog: "Ako otkrijem skriveni smrtni grijeh drugoga, smrtno griješim."

9. Propuštanje nedjeljne Mise bez valjanog razloga i/ili nepotreban rad nedjeljom. 

Bilo je to nekada kada se nepotreban rad nedjeljom smatralo više od dva sata rada. Sveti Ivan Vianney, koji je nedjeljom vidio ljude kako guraju svoja poljoprivredna kola, rekao je, "Vidim ih kako guraju svoja kolica i vidim kako ih guraju u pakao." Ne bismo li to isto mogli reći u supermaketu nedjeljom? "Vidim ih kako guraju svoja kolica i vidim kako ih guraju u pakao." Opet, ovdje je potrebno jedno upozorenje. Nedjeljom je potreban posao. Na primjer, medicinsko područje zahtijeva radnike nedjeljom: “Je li subotom dopušteno činiti dobro ili zlo, život spasiti ili ubiti?” (Marko 3:4). Ili, ako u nedjelju imate veliku gozbu za svoju obitelj, naravno, možda će biti potrebno nekoliko sati čišćenja. Također je izuzet karitativni rad: čišćenje vaše Crkve ili rad u pučkoj kuhinji. To nije samo dopušteno, nego se čak i potiče nedjeljom. Ali sve u svemu, trebalo bi raditi subotom kao što Židovi rade petkom da se sve stigne. Već čujem mnogo svećenika koji čitaju ovaj post na blogu i njihov odgovor meni: "Ali prema novom zakonu mi smo slobodni u Isusu Kristu, pa zašto nas uspoređivati ​​sa starozavjetnim Židovima i subotom?" Moj odgovor: “Upravo zato da nedjeljom sa svojim obiteljima budemo slobodni sinovi Božji.”

10. Uskraćivanje poštene plaće svojim radnicima. 

Papa Sveti Pio X. piše u svom Katekizmu: "Grijesi za koje se kaže da vape Bogu za osvetom su ova četiri: (1) hotimično ubojstvo; (2) grijeh sodomije; (3) ugnjetavanje siromašnih; (4) uskraćivanje plaće radnicima." Posljednja dva moraju uzeti u obzir svi katolički poduzetnici. Ovo su četiri najteža grijeha koje je Crkva iznijela. Ovo nije zastarjela pobožnost fr. Nixa. Ovo je Učiteljstvo Katoličke Crkve. Mnogo je više dijelova naše artikulirane vjere i morala su nepogrešive od samo par ex-cathedra izjava.

11. Opijanje ili drogiranje. 

U budućnosti ću objaviti podcast ili objavu na blogu o drogama, pa se ukratko usredotočimo na to zašto je opijanje alkoholom smrtni grijeh. Opijanje nije smrtni grijeh samo zato što vodi činjenju drugih smrtnih grijeha (kao što većina ljudi danas kaže), nego također samo po sebi, pijanstvo uništava najveći prirodni dar koji nam je dan, naš razum. Dodirnu točku između pripitosti i pijanosti po svetom Alfonsu Liguoriju nije tako teško dostići kako bi neki možda pomislili: “Među svim je autoritetima sigurno mišljenje da bi se pijanstvo smatralo smrtnim grijehom, potrebno je da ono bude savršeno pijanstvo, to jest da bi potpuno lišilo osobu upotrebe razuma. Baš kako uči sveti Toma (II IIæ q. 150, a. 2), i svi Doktori Crkve. Zloba pijanstva sastoji se u tome, da se čovjek, želeći i znajući, lišava uporabe razuma. Sveti Antun naučava istu stvar na str. 2 tit. 6, c. 3 § 1. Zbog toga ne bi smrtno sagriješio onaj tko ne bi potpuno izgubio razum od pijenja vina, čak i ako bi um bio poremećen, ali ne toliko da ne bi bio u stanju razlikovati dobro od zla, kao što autori obično kažu... (Uobičajeno je) mišljenje da se uči da pijanstvo nije smrtni grijeh ako bi nekoga lišilo razuma samo na kratko vrijeme.”-Sv. Alfonz Liguori Moralna teologija, knjiga II (u izdanju Gaude je drugi broj, ali zaboravio sam koji) O grijehu, poglavlje 3, o glavnim grijesima, članak II, što je pijanstvo? Ne. 75,

12. Uzalud izgovarati ime Isusovo. 

U drugoj stavci drugog dijela, pitanje 122, članak 3, sveti Toma Akvinski tumači Izlazak 20:7, “Ne izusti imena... Boga svoga uzalud,” govoreći da je to zapravo bogohuljenje, i da “bogohuljenje ili bilo koja riječ ili djelo koje je uvreda za Boga mnogo je teže od krivokletstva.” Stoga, govoriti "Isuse Kriste!" uzalud (ne u molitvi ili hvali ili molbi) je smrtni grijeh, kao što sam rekao gore, da grijesi koji iziskuju smrt u Starom zavjetu obično uzrokuju duhovnu smrt u Novom zavjetu Isus je svet kao i ime Jahve, jer je to ista osoba, Bog. Kad bi netko rekao ovo posljednje u Starom zavjetu, bio bi kamenovan do smrti. U današnje vrijeme, u Novom savezu, sud je rezerviran, zbog čega ne umiremo odmah nakon što počinimo smrtni grijeh kao što je uzalud izgovaranje Božjeg imena. Ukratko, imamo vremena ispovjediti ovaj grijeh prije suda. Sada, ja sumnjam u onu izreku “O moj Bože!” da je smrtni grijeh. Također, ako lupite prstom po vratima automobila i vičete Presveto ime našeg Gospodina, to vjerojatno nije smrtni grijeh jer očito niste djelovali uz potpuni pristanak, ako prolazite kroz porod ili ste mučeni za Krista, vičući sveto ime "Isuse!" ne samo da nije grešno, nego čak i zaslužno, jer Ga moliš za pomoć! Ali samo spominjanje i zlouporaba svetog imena Isusa na način ti to htio ili ne htio, je sasvim sigurno smrtni grijeh koji poziva na kaznu tebe i onih oko tebe. Kao što uvijek govorim grupama mladih: "Kada izgovorite Isusovo ime u molitvi, anđeli vam dolaze, a demoni bježe. Kada zloupotrijebite Isusovo ime, anđeli bježe i demoni vam dolaze.”

13. Poricanje katoličke vjere, uključujući bilo kakvu upletenost u okultno, čak i tarot karte ili Ouija ploče.

Isus je rekao: “Dakle, svakoga tko mene prizna pred ljudima, priznat ću i ja pred svojim Ocem koji je na nebesima, a tko god mene zaniječe pred ljudima, zatajit ću i ja pred svojim Ocem koji je na nebesima” (Mt 10,32-33). Petljanje u druge religije je izravno nijekanje Isusa Krista, kao što je dopuštanje vašoj djeci da se igraju tarot kartama i Ouija pločama. Sve su to smrtni grijesi koji se moraju ispovjediti prije pričesti. Je li čitanje Harry Pottera ili puštanje svojoj djeci da čitaju Harry Potter smrtni grijeh? Ne znam, ali bih vas potaknuo da poslušate fra. Rippergera (egzorcist) u 57. minuti ovdje.

14. Preskakanje pokore petkom. 

Od najranijih dana kršćanstva petak je bio dan posta, jer je Isus u petak umro za nas. Zapravo, sve do Drugog vatikanskog sabora katolici su se morali suzdržavati od mesa oko 50 petaka godišnje. Ovo je bilo vezano pod smrtni grijeh. Je li se to promijenilo? Ne. Novi Zakonik kanonskog prava objavljen pod papom Ivanom Pavlom II. samo je promijenio tip pokore, a ne zahtjev za pokoru petkom. Sada, prijedlog je i dalje ostati bez mesa, ali je zamjenska pokora dopuštena u novom zakonu iz 1983. Drugim riječima, još uvijek smo dužni pod prijetnjom teškog grijeha činiti pokoru (fizički težak čin povratka Bogu) petkom, čak i ako to nije suzdržavanje od mesa. Ali suzdržati se od mesa je najjasniji pokazatelj da ne zaobilazimo tako ozbiljne stvari, stoga toplo preporučujem svim čitateljima (osim vrlo starim, vrlo mladim, bolesnim i trudnim) suzdržati se od mesa sve petke osim blagdana 1. razreda (blagdana u novom kalendaru.)

15. Primanje svete pričesti s bilo kojim od gore navedenih grijeha na srcu. 

Katekizam pape sv. Pija X. kaže: “Onaj tko ide na pričest u smrtnom grijehu prima Isusa Krista, ali ne i Njegovu milost; štoviše, on čini svetogrđe i zaslužuje kaznu prokletstva.” Nadalje, Tridentski koncil (nepogrešivi koncil) kaže: „Ni za jedan zločin nema teže Božje kazne od one za nesvetu ili nereligioznu upotrebu euharistije.“ (Trent, De Euch v.i.) Molim vas, ako ste počinili bilo koji od gore navedenih grijeha, otiđite na ispovijed prije primanja Presvetog Tijela i Krvi Gospodnje.

Konačno, ako vaš župnik ili ispovjednik sumnja da je bilo što od navedenog smrtni grijes, molim vas recite mu da ću s njim o ovome Učiteljstvu javno raspravljati na bilo kojem mjestu, bilo kojem forumu (njegova župa, ulični ugao ili na YouTubeu) kad god poželi.

 

Izvor

Extra Ecclesiam nulla salus

 

De uittocht van jonge katholieken en de teloorgang van de katholieke identiteit

 

Een recent artikel van Michael Rota en Stephen Bullivant, “Religieuze overdracht: een oplossing voor het grootste probleem van de kerk,” gepubliceerd in Church Life Journal heeft in verschillende kringen reacties opgeroepen vanwege de belangrijkste bewering: negen van de tien mensen die katholiek geboren worden, verlaten de Kerk.

De uittocht van volwassenen, en vooral van adolescenten en jongeren, is een van de meest verontrustende symptomen van de diepe crisis in het christelijk leven, niet alleen binnen onze Kerk, maar in onze hele cultuur. (Ik geloof dat de meest verschrikkelijke en wijdverspreide ziekte de anticonceptiementaliteit is, maar ook het abortusregime waartoe dit leidt. Alle andere problemen weerspiegelen deze langzame zelfmoord van gemeenschappen in de westerse wereld die gestopt zijn met voortplanten.)

Met name wat betreft de uittocht van jongeren zijn een diepgaand onderzoek en concrete suggesties absoluut noodzakelijk. Maar daarvoor is het – net als bij patiënten met meerdere ernstige klachten – essentieel om een ​​accurate diagnose te stellen die de verborgen oorzaken van de 'ziekte' aan het licht brengt. Mijn perspectief op dit alles is tegenwoordig wat ongebruikelijk: dat van een bekeerling van de 'orthodoxe' Kerk tot de Rooms-Katholieke Kerk.

Wat ik merkte nadat ik (in 2000) had gevraagd om in volledige gemeenschap met de Rooms-Katholieke Kerk te worden opgenomen (en daarmee terugkeerde naar de Kerk van mijn Poolse voorouders), was een ernstige crisis in de katholieke identiteit. Zonder overdrijving durf ik te stellen dat de katholieke identiteit van een angstaanjagend groot aantal gelovigen vandaag de dag in verval is. Deze crisis kan uiteraard alleen maar leiden tot de vervreemding en onverschilligheid die gemakkelijk kunnen leiden tot de exodus die Rota, Bullivant en anderen aan de kaak stellen.

Om de oorzaken beter te begrijpen, is het de moeite waard om kort te definiëren wat we bedoelen met 'katholieke identiteit'. Mijn uitgangspunt is de klassieke 'Geloofsdaad':

“O mijn God, ik geloof vast dat U één God bent in drie goddelijke personen: Vader, Zoon en Heilige Geest. Ik geloof dat Uw goddelijke Zoon mens is geworden en gestorven is voor onze zonden, en dat Hij zal komen om de levenden en de doden te oordelen. Ik geloof deze en alle waarheden die de heilige katholieke Kerk leert, omdat U ze hebt geopenbaard, U die niet kunt misleiden, noch misleid worden. Amen.”

Iedereen die gelooft wat hier zo bondig wordt verwoord, kan als christen (d.w.z. katholiek) worden beschouwd. Daaraan zou ik de noodzaak willen toevoegen van de overtuiging dat de Katholieke Kerk één en dezelfde Kerk is die door onze Heer Jezus Christus is gesticht.

 

De Cultus van de Rede in Notre Dame de Paris, 1793 [Bibliothèque nationale de France, Parijs].

Priesteressen van de filosofie vereren de godin, de Rede, en ontheiligen de kathedraal.

 

Geen enkele andere gemeenschap of "kerk" kan als zodanig worden beschouwd. Bovendien kan geen enkele andere gemeenschap of "kerk" haar gelovigen redding bieden. Ketterijen en de staat van schisma met de ware Kerk vormen reële gevaren die volledige bekering en uiteindelijk de redding van zielen in de weg staan.

Dit sluit natuurlijk niet uit dat God zelfs zielen uit die andere gemeenschappen kan redden. Dit impliceert echter noodzakelijkerwijs dat zij op zijn minst via de "doop van verlangen" in gemeenschap treden met de katholieke Kerk.

Katholieken geloven vandaag de dag niet meer – zoals Sint Cyprianus – dat er buiten de katholieke kerk is geen verlossing (Extra Ecclesiam nulla salus) Interreligieuze dialoog en oecumene, het praktische pluralisme van de huidige wereld en het gebrek aan authentieke christelijke evangelisatie en catechese hebben onverschilligheid en zelfs vijandigheid jegens elke ‘vaste’ waarde (soms zelfs jegens het begrip ‘dogma’) doen ontstaan.

Hoewel sommige priesters, bisschoppen en gelovigen me een zekere sympathie toonden bij mijn bekering, waren veel anderen verbaasd: Wat is het nut van een bekering van de 'orthodoxe' naar de katholieke kerk? Is dat niet hetzelfde? Je kunt je niet voorstellen hoe vaak ik deze vraag al heb gekregen.

Voor mij is dit een belangrijk detail: in "orthodoxe" kerken en in protestantse en neoprotestantse gemeenschappen worden katholieken voortdurend afgeschilderd als ketters, afvalligen, enzovoort. Zo beweren bekende monniken in Roemenië voortdurend dat er sinds het Grote Schisma (1054) geen Kerk meer in het Westen is. Ze beweren ook dat het katholicisme een optelsom is van pauselijke uitvindingen en ketterijen die aan de traditionele geloofsbelijdenis zijn toegevoegd, enzovoort.

Ik zou indrukwekkende verzamelingen van dergelijke uitspraken kunnen presenteren, die, dat moet ik benadrukken, eerder regel dan uitzondering zijn.

Katholieken daarentegen zijn er niet langer van overtuigd dat hun Kerk werkelijk de enige Kerk is die door Christus gesticht is, en dat verlossing niet mogelijk is zonder lidmaatschap ervan. Verloren in eindeloze discussies over 'anonieme christenen' en andere dergelijke subtiliteiten, hebben postconciliaire theologen zoals Karl Rahner, Hans Küng, Jacques Dupuis en anderen deze identiteitscrisis aangewakkerd en versterkt.

Evenzo heeft het vervagen van het 'hiernamaals' – hemel en hel – als horizon voor constante referentie en persoonlijke meditatie bijgedragen aan de algemene indifferentie. Als verlossing overal te vinden is, waarom zouden jongeren dan katholiek blijven?

Het meest dramatische en directe gevolg van de crisis van de kerkelijke identiteit is het verdwijnen van de missionaire geest. (Ik weet niet hoe duidelijk dit zichtbaar is in een land met tientallen miljoenen katholieke gelovigen, zoals de Verenigde Staten, maar in een land met een katholieke minderheid van hooguit enkele tienduizenden of honderdduizenden is dit gevolg overduidelijk.)

In een context waarin de meerderheid van de bevolking het risico loopt haar heil te verliezen door lid te zijn van ketterse en schismatische kerken en gemeenschappen, zou je verwachten dat iedereen – bisschoppen, priesters, gewone leken – zich voortdurend inzetten om deze verloren zielen te bekeren. Of op zijn minst altijd bereid is om zulke mensen te helpen de ware christelijke religie te omarmen.

Helaas is dit verre van het geval. Oecumenische dialoog heeft de verkondiging van het evangelie en de vorming van een sterke katholieke identiteit allang vervangen, en jongeren hebben deze les geleerd. Velen van hen verlaten simpelweg de religie van ouders die niet alleen niet weten, maar waarschijnlijk ook nooit hebben geweten, waarom ze katholiek zijn.

 

Bron

Aan de poorten van Wenen, 1683

 

   We hebben gisteren hier een dienst bijgewoond, waar Padre Marco d'Aviano, die hier opzettelijk in naam van de Heilige Vader [Innocentius XI] naartoe was gestuurd, ons zijn zegen gaf. Hij bediende ons de Heilige Communie uit eigen hand, droeg de H. Mis en de vermaning op een ongewone manier op, want hij vroeg [herhaaldelijk]: "Hebt u vertrouwen in de Heer God?" en we antwoordden hem allemaal bevestigend. Vervolgens liet hij ons meerdere malen hardop zeggen: "Jezus Maria, Jezus Maria." Hij droeg de mis op met een vreemde devotie – werkelijk een man verenigd met God de Heer, geen dwaas of onverdraagzaam mens. Hij was meer dan een half uur bij mij aan de andere kant van de Donau in audiëntie; hij vertelde wat hij in besloten kring met de keizer had gezegd, hoe hij had gewaarschuwd, vermaand en uitgelegd waarom de Heer God deze landen hier straft. Hij zei hem niet dat hij zelf oorlog moest voeren of hierheen moest komen."

Brief van koning John III Sobieski aan koningin Marysienka

vanaf de oversteek van de Donau bij Tulln.

9 september 1683, 5 uur 's ochtends

Jan Sobieski dient tijdens de Mis van pater. Marco d'Aviano (J. von Fuehrich: 1842)

De bovenstaande brief werd geschreven op donderdag, de dag na de dienst op het feest van de Geboorte van de Heilige Maagd Maria. Onze Lieve Vrouw, die in de 17e eeuw werd door de koning Johannes Casimir, dankzij pater Giulio Mancinelli en de geloften die hij op 1 april 1656 in Lviv aflegde, uitgeroepen tot koningin van de Poolse kroon. De in de correspondentie genoemde aansporing was een preek van de kapucijner pater Mark van Aviano. Het was de tweede dag na de oversteek van de Donau; over drie dagen zou het lot van het ontzet van Wenen beslist worden.

Dit zou plaatsvinden op zondag 12 september 1683, een andere Mariafeestdag – het feest van de Allerheiligste Naam van Maria, dat nog niet algemeen in de Kerk werd gevierd. De gebeurtenissen van die zondag in september 1683 brachten Paus Innocentius XI ertoe de viering ervan uit te breiden naar de hele Kerk. Koning Jan Sobieski combineerde militaire voorbereidingen voor de expeditie met spirituele. Op 25 juli verscheen hij in het klooster van Jasna Góra bij Czestochowa en bood een votiefgeschenk aan voor het succes van het hulpwerk.

Voordat hij Krakau verliet, droeg de pauselijke nuntius, Opitius Pallavicini, een plechtige mis op in de kathedraal op de Wawel, terwijl Sobieski een pelgrimstocht maakte langs de plaatselijke kerken, waarbij hij onder andere stopte bij de relikwieën van bisschop Stanisław van Szczepanowo (martelaar uit de 11e eeuw en beschermheilige van de Poolse kroon) en de Bernardijnse pater Szymon van Lipnica.

De koning vertrok op 15 augustus vanuit Krakau naar Wenen, het feest van Maria Tenhemelopneming. Op 20 augustus, stopte hij bij het Mariaheiligdom in Piekary, in Silezië. Op 26 augustus, Sobieski arriveerde in Olomouc (Moravië), waar hij het graf bezocht van een martelaar van meer dan een halve eeuw eerder: de jezuïet Jan Sarkander.

Na de eerder genoemde oversteek bij Tulln, op de vrijdag vóór de slag, vond er nog een symbolische gebeurtenis plaats. Een schilderij van Onze-Lieve-Vrouw van Loreto werd gevonden in een door de Turken verbrande woning in de bossen bij Wenen. Koning Jan schreef erover in een brief van 17 september 1683 aan Marie Casimire (Koningin Marysienka: "Een schilderij kwam hier op wonderbaarlijke wijze bij mij terecht.")

Zijn hoveling, Nicholas Dyakowski, auteur van een dagboek over de expeditie, was welsprekender: "Toen groeven ze een afbeelding op van de Heilige Maagd Maria van de Onbevlekte Ontvangenis, een schilderij op doek, opgerold tot een trompetvorm ... Toen het naar de koning werd gebracht, rolde de koning het uit en kuste het met grote eerbied." De achterkant van het doek zou de inscriptie dragen: "Erit Victor Joannes" (Vertaald: “Johannes zal overwinnen”).

Een ander beeld dat met de Heilige Maagd Maria in verband wordt gebracht, bevond zich ook in het Poolse legerkamp. Een barokke namaak van Haar werd meegedragen door Grootkroon hetman Stanislaus John Jabłonowski, die zijn leven dankte aan de voorspraak van Onze-Lieve-Vrouw tijdens gevechten met de Tataren in Podolië. Na de expeditie vond het beeld zijn weg naar het landgoed van de hetman in Mariampol, waar het in het heiligdom werd vereerd en beroemd werd geacht om zijn genade. Na de Tweede Wereldoorlog werd het naar Wrocław, Neder-Silezië, gebracht, waar het zich momenteel bevindt en wordt vereerd (in de Kerk van de Heilige Maagd Maria op het eiland Piasek).

Het beleg van Wenen door de troepen van grootvizier Kara Mustafa begon op 14 juli 1683. Bijna twee maanden lang hield het garnizoen, dat ongeveer 16.000 soldaten telde, stand tegen de enorme overmacht van de Turken, die naast artillerie ook gebruik maakten van de militaire genietechnieken die in de Ottomaanse staat waren ontwikkeld. Het tunnelsysteem naderde gestaag de belangrijkste bastions van de stad, die spoedig zouden instorten. Het geallieerde leger, waarvan Sobieski's troepenmacht, die meer dan twintigduizend soldaten telde, ongeveer een derde vormde, moest de heuvels en de wildernis van het Wienerwald veroveren vanaf het eerder genoemde Tulln.

De Polen marcheerden aan de rechterflank door het moeilijkste terrein. Desondanks werden er 28 Poolse kanonnen doorgevoerd. Dyakowski, de auteur van het bovengenoemde dagboek, vermeldt dat Sobieski de gevangengenomen Turkse spion, van geboorte een Voloshyn (Walachije was een gebied in het huidige Roemenië), opdracht gaf de grootvizier te informeren dat hij hem zondag voor het ontbijt zou bezoeken. Als reactie hierop gaf Kara Mustafa opdracht de ongelukkige man te onthoofden. De koning communiceerde met het belegerde Wenen via Donauvissers en koeriers die, vermomd, door de Turkse linies slopen. Onder hen bevonden zich Franciszek Kulczycki en Jerzy Mihajlović – laatstgenoemde werd, helaas, door de Turken gevangengenomen tijdens een nieuwe gewaagde poging om door het kamp te komen.

Op zaterdag, 11 september 1683, Nadat de troepen de Kahlenberg en Leopoldsberg in het Wienerwald hadden bereikt, werden ze, toen ze de stad in zicht kregen, met fakkels aangekondigd – in Wenen werden ze beantwoord vanaf de toren van de Stephansdom. Op zaterdag werd ook de borgtocht voor de Poolse troepen voor de aanstaande strijd ingesteld. Sinds het eerder genoemde feest van de Heilige Naam van Maria [12 september] de volgende dag viel, was het:

"In de naam van de Maagd Maria, Heer God, help ons."

De nacht was onrustig; graaf Starhemberg, commandant van de Weense verdediging, gaf bij het zien van de ontzettingsmacht opdracht alle kanonnen af ​​te vuren. Vóór zonsopgang op 12 september, de troepen werden verzameld en er werden heilige Missen gevierd. Pater Marco d'Aviano vierde de tweede h. Mis, en het leger was zo enthousiast dat, volgens Dyakowski, in plaats van de woorden "Ite, missa est" aan het einde van de dienst hoorden ze "Vinces Joannes" (Vertaald: “Jan, jij zult overwinnen”). De vermelding hiervan irriteerde Vader Marek behoorlijk.

Tegen de tijd dat de bovengenoemde Mis werd gevierd, waren de gevechten al begonnen. Aan de linkerflank, langs de weg van Klosterneuburg naar Wenen, rukten keizerlijke en Saksische troepen onder hertog Karel van Lotharingen, ondersteund door hulpcavalerie onder Hieronim Lubomirski, langzaam op langs de Donau. De Janitsaren van Ibrahim Pasja rukten tegen hen op en vuurden vanachter obstakels in het terrein.

Beide legers waren ongeveer gelijk in aantal: de geallieerden hadden ongeveer 65.000 soldaten, de Turken 70.000-80.000. De inzet van hulptroepen werd echter bemoeilijkt door de valleien en wijngaarden die de heuvels doorkruisten. Tegen de middag was het Lotharingse leger, na een hevige strijd, ondersteund door licht artillerievuur en met aanzienlijke moeilijkheden door vijandelijke tegenaanvallen, afgedaald en voegde zich rond 13.00 uur vanuit het centrum bij de Beieren en Franken onder bevel van Prins Waldeck, waar ze een pauze hielden.

Ondertussen zagen de Turken, toen ze de Poolse troepen op de rechterflank zagen verschijnen, zich genoodzaakt hun aandacht en de hoofdmacht in die richting te verplaatsen. De Poolse infanterie en dragonders maakten het veld vrij voor de cavalerie. Hetman Jabłonowski boekte relatief gemakkelijk succes tegen de Tataren, die de opdracht hadden de Poolse posities te omsingelen. Na een kort gevecht verlieten de troepen het slagveld.

Rond 16.00 uur begon het cavaleriegevecht. Een testaanval om het terrein te verkennen richting de loopgraaf van de grootvizier werd uitgevoerd door Prins Alexanders gevleugelde huzarenbanier, onder bevel van luitenant Zbierzchowski. De troepen bloedden dood. Volgens Dyakowski's verslag nam de koning, die de aanval observeerde, relikwieën van het Ware Kruis en een dubbelkruis mee, de zogenaamde Caravaca en nam afscheid van de strijders met de woorden: "God van Abraham, God van Isaak, God van Jacob, wees genadig voor uw volk." Marcus van Aviano reciteerde vurige gebeden, waarbij hij de woorden van het exorcisme gebruikte:-

"Ecce Crucem Domini, fugite partes adversae." ("Aanschouw het Kruis van de Heer, vlucht weg vijandelijke kampen.")

De veldheer van de Poolse Kroon, Sieniawski, gaf ook opdracht tot een verkenningsgevecht op de linkerflank van de Poolse troepen. Stanisław Potocki's vaandels keerden met verliezen terug, nadat ze hun commandant hadden verloren, en de Turken besloten daar een grote tegenaanval uit te voeren. Deze mislukte pas dankzij de sterke steun van infanterie- en artillerievuur, de opmars van Sieniawski's volledige cavalerie en de steun van de keizerlijke kurassiers vanuit het centrum.

Ondertussen, gebruikmakend van de Turkse strijd aan de andere kant van het slagveld, hervatten de troepen van Karel van Lotharingen de strijd, ditmaal met minder weerstand dan in de ochtend. Tegelijkertijd daalde Jabłonowski's groep ongehinderd af naar de vallei van de Alserbach en vormde een gevechtsformatie. Rond 17.00 uur vormden de geallieerde troepen één linie, en Sobieski, die de voortgang zag, besloot de strijd diezelfde dag te beëindigen met een beslissende aanval van meer dan 20.000 Poolse en Keizerlijk-Beierse cavalerie. Bij het zien van de aanstormende gevleugelde huzaren hielden de Duitse regimenten even halt en bewonderden de banieren die voor de aanval waren ontvouwd. Rond 18.00 uur was de strijd voorbij en was het Turkse kamp in Poolse handen, hoewel Kara Mustafa en het grootste deel van het Turkse leger wisten te ontsnappen. De Turken verloren ongeveer 10.000 man, enkele duizenden werden gevangengenomen en de geallieerden verloren ongeveer 1.500 soldaten.

In de nacht van zondag op maandag, na de succesvolle ontzetting, schreef Sobieski vanuit de tenten van de vizier aan Marie Casimire (Koningin Marysienka): "God en onze Heer, voor eeuwig gezegend, heeft onze natie een overwinning en glorie geschonken, zoals we in geen eeuwen hebben meegemaakt... Padre d' Aviano, die niet kon ophouden mij te kussen, zei dat hij een witte duif over onze troepen zag vliegen... Laten we allemaal blij zijn en God danken dat Hij heidenen niet heeft toegestaan te vragen: 'Waar is jullie God?'"

Er waren ook minder verheven passages in deze vrolijke brief, waarin koning Jan zich verwonderde over de pracht en praal van de tenten van de vizier – "wat een delicatessen hij in zijn tenten had, is onmogelijk te beschrijven. Hij had baden, een tuin en fonteinen, konijnen, katten en zelfs een papegaai, maar omdat die kon wegvliegen, konden we hem niet vangen." Koning Jan begon zijn brief aan paus Innocentius XI met de beroemde woorden van een leider die qua talent gelijk was aan Caesar, maar dan een christelijke: "Venimus, vidimus, Deus vicit… (We zijn gekomen, we hebben gezien, God heeft overwonnen). Maandag, zoals Dyakowski opschreef: "Rond negen uur 's ochtends vertrok de koning met zijn hetmans en kolonels naar Te Deum laudamus in Wenen, waar we zonder poort binnenkwamen, omdat ze die niet snel konden ontruimen, maar via een zeer donkere ingang en bij fakkellicht. Daar luisterde de koning naar de Heilige Mis en Te Deum laudamus werd gezongen."

Laten we hier ook verwijzen naar de Poolse edelman Johannes Chrysostomus Pasek en de kleurrijke taal van zijn dagboeken, waarin hij zijn indrukken van de overwinning in Wenen beschreef: "Deze gelukkige overwinning vond plaats op 12 september en bracht de hele Christenheid in beroering (...). Alle Katholieken waren en zijn tevreden met het besluit van deze koning, onze heer, behalve de Lutheranen en Calvinisten, omdat zij deze oorlog als hun eigen oorlog beschouwden en tot God baden dat de Turken zouden winnen, zeggende dat het in hun voordeel zou zijn... Ik was destijds in Gdansk [Danzig]; zij vroegen God in hun religieuze bijeenkomsten om de Turken de overwinning op de keizer te schenken."

Pasek beschrijft vervolgens de bewondering die de inwoners van Gdansk hadden voor Tokoly, een Transsylvaniër die de Turken steunde, en de grap die hij, naar zijn mening, goed uithaalde: "Ik ging er eens heen, en iemand zong; ik raakte een beetje over de rooie en vroeg wat werd gezongen dat ze zo aandachtig naar hem luisterden? Ze zeiden dat het nieuws was over meneer Tokoly, die met plezier de keizer versloeg. Nadat hij de man die het zong had gehoord, liet hij me een in het Duits geschreven tekst zien: "Ja, ja, meneer, koop, koop!" Ik vroeg: "Hoeveel?" Hij antwoordde: "Een penning." Ik gaf het hem. En een groep boeren volgde me naar de herberg, waar ik ze geld moest geven. Er was een boer, en ik zei tegen hem: "Beste broeder, je krijgt een zilveren munt, veeg je achterste af met deze kaart." De boer liet gretig zijn broek zakken, veegde zijn achterste af met die kaarten en gooide het in de Mołtawa. De Duitsers en de Duitse vrouwen begonnen te mompelen en te morren, en ik ging weg."

Een andere keer moest meneer Pasek, met zijn sabel in de hand, koning Sobieski verdedigen tegen de inwoners van Gdansk: "Het regent hevig en het water stroomt als rivieren door de goten." Een van hen keek uit het raam naar het water en zei: "Hé, God geve dat er Katholiek bloed mag stromen in beken zoals dit water bij Wenen." Een ander zei: "Laten we op God vertrouwen." En een Duitser – die apart van hen zat – kneep in zijn schouders, rolde met zijn ogen naar de hemel en keek me aan, zonder iets te zeggen... Toen zeiden ze weer tegen de koning: "Maar dat vette varken, waarom ging hij daarheen? Wat wilde hij? Ik hoop dat hij en de keizer hun ketenen nog zullen zien rinkelen!" Ondertussen kon degene die apart zat het niet meer uithouden, want hij was Katholiek. Hij was Duits, maar kwam niet uit Gdansk, maar uit een Pruisische stad; hij was bezig met zijn facturatie bij kooplieden. Hij sprak hen niet in het Duits aan, maar in het Pools, zodat ik het kon verstaan, en zei deze woorden: "Ik dacht dat ik bij Christenen zat, maar ik zit bij heidenen; ik dacht dat ik bij mensen zat, maar ik zie dat ik bij wilde dieren zit. Is het terecht om van zulke misdaden te spreken? Ik wou dat je dood was!" En ze grepen naar hun zwaarden; hij had alleen een stok. Een van hen wilde hem met de platte kant van zijn zwaard slaan, of liever gezegd, snijden, maar hij blokkeerde hem met zijn stok; hij verwondde hem een ​​beetje. Hij riep naar me: "Meneer, ze zeggen dit tegen onze koning." Ik greep naar de sabel, de Duitsers verlieten de kamer. Het was moeilijk om hen naar Gdansk te volgen. Pas toen vertelde hij me eerlijker wat ze zeiden.

Dit was de stemming onder de ketters die in het Pools-Litouwse Gemenebest leefden tijdens het Ontzet van Wenen.

Geselecteerde bibliografie:

A. Didycz Pacific: Pater Marek d'Aviano, Kapucijn, Aalmoezenier van de Weense Hulp

J. Wimmer: Wenen-reliëf 1683

J. Sobieski: Brieven aan Marysieńka

M Dyakowski: Dyaryusz van een Weens exemplaar

F. Kluczycki [red.]: Acta Koning Jan III ad res anno 1683

F. Janovsky: Padre Marco d'Aviano, priester van de orde van de Kapucijnen, gardebruidsmeisje van Wenen en Oostenrijk voor de Turkse pers van 1683

Bron 1,2

Jan III Sobieski valt het Turkse leger bij Wenen aan vanaf de Kahlenberg